Όπως τα μεγάλα φυσικά στοιχεία, φωτιά, νερό, άνεμος είναι πηγές ζωής και μύριων συμφορών, το ίδιο και ο έρωτας, ο αρχαιότερος τυφώνας, παράγει ακατάπαυστη ζωή και θάνατο. Αιώνια επιθυμία μέσα στην αγωνία - όργανα της ιερής μανίας τα φτωχά ανίσχυρα σώματα. Σ' αυτά πιστεύω. Εκεί, μέσα στη χωματένια τους υπερβατικότητα κυοφορείται, συμπυκνώνεται και εκρήγνυται η ψυχή. Το σχήμα του αγαπημένου προσώπου, όταν αποσύρεται, αυτό μαχαιρώνει. Το φύλο, όταν κλείνει, αυτό καταδικάζει σε θνητότητα. Το χάσμα του χθες και του αύριο γεφυρώνει πάντα το ισχνό κορμί μου. Στην καμπύλη του στήθους μου τρέχει ήρεμος φλοίσβος ή ελλοχεύει καταιγίδα. Με την ψυχή μου ίσως κάποτε τα ξαναμιλήσω, με το σώμα του όμως ποτέ. Πολύ λιγότερο με το σώμα του Άλλου. Αν ο Άλλος με πόνεσε και ο πόνος είναι γλυκός και νοσταλγικός, είναι δεύτερος πόνος. Ο πρώτος έχει την αγριάδα του αγγομαχητού. Συνήθως μισείς αυτόν που σου τον προκάλεσε. Ταυτόχρονα αισθάνεσαι ότι τιμήθηκες με το μεγαλείο του πρώτου πόνου...". Απόσπασμα από χαμένη επιστολή της ηρωίδας στο ίδιο πρόσωπο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)