Οι Μέρες, Θ' βρίσκουν τον Σεφέρη οριστικά εγκατεστημένο στην οδό Άγρας. Ύστερα από επανειλημμένες προσπάθειες, τον Αύγουστο του 1962 κατόρθωσε να παραιτηθεί από την πρεσβεία του Λονδίνου, δίνοντας πια τέλος στην περιπατητική ζωή του διπλωμάτη. Όπως ήταν φυσικό, του πήρε μήνες προτού μπορέσει να πει: "ένιωσα πως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρέθηκα με όλα μου τα χαρτιά συγκεντρωμένα γύρω μου". Ο χρόνος του εξακολούθησε να είναι περιορισμένος, γιατί, εκτός από κάποιες υποχρεώσεις στο υπουργείο Εξωτερικών -οριστικά αποχώρησε με τη συνταξιοδότησή του, δύο χρόνια αργότερα- προέκυψαν και ένα σωρό άλλοι περισπασμοί: το Νομπέλ μαζί με την αναπόφευκτη δημοσιότητα που προκάλεσε, το ταξίδι στη Σουηδία, προσκλήσεις από ακαδημαϊκά ιδρύματα, τιμητικά διπλώματα, διαλέξεις, συνεντεύξεις και δημόσιες αναγνώσεις των ποιημάτων του. Παρ' όλα αυτά, είναι ευγνώμων που έχει περισσότερο διαθέσιμο χρόνο από άλλοτε. Το 1966 γράφει για την επανεγκατάστασή του στην Αθήνα πως "τα χρόνια αυτά λογαριάζουν πολύ για μένα, γιατί είναι η πρώτη περίοδος που έζησα χωρίς καμιάν άλλη υποχρέωση εκτός από τη δουλειά της επιθυμίας μου. Θέλω να πω το προσωπικό μου γράψιμο. Η πραγματική περίοδος της αποστράτευσής μου".