Τη στιγμή που μια νέα γενιά "προβληματικών" εταιριών ετοιμάζεται να προστεθεί στις προηγούμενες αργές βιομηχανίες, η ελληνική βιομηχανία του 2000 εμφανίζεται, ύστερα από ενάμιση αιώνα σταδιοδρομίας, σαν μια Γηραιά Σελήνη, ένα σύνολο χωρίς την απαραίτητη για την αναπαραγωγή του εσωτερική δυναμική, ανίσχυρο να επηρεάσει θετικά την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Για την κατανόηση της σημερινής κατάστασης της ελληνικής βιομηχανίας χρειάζεται ο εντοπισμός των βασικών λειτουργικών δομών της και η τοποθέτησή τους σε μια μακρόχρονη προοπτική.
Ο Χρήστος Χατζηιωσήφ συνδυάζει την ιστορική και συστημική ανάλυση, αποφεύγοντας συνειδητά την επιστημονικίζουσα πρόσοψη ενός καταιγισμού στατιστικών στοιχείων. Στην προσέγγισή του αντιμετωπίζει τη βιομηχανία ως ένα κατ' εξοχήν κομβικό επίπεδο τον ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού με σημαντικές συνδέσεις τόσο με τους άλλους τομείς της οικονομίας όσο και με την πολιτική και την ιδεολογία.
Οι συχνές αναφορές σε ξένα παραδείγματα αναδεικνύουν τις λεγόμενες ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης ως την ειδική, τοπική έκφραση γενικών φαινομένων των συγχρόνων κοινωνιών και όχι ως αποτέλεσμα μεταφυσικών αιτιών.