Το "Μην πας ποτέ στην Καζαμπλάνκα", ένα περιπετειώδες θρίλερ, θα μπορούσε να γίνει χορταστική ταινία. Άλλο ένα θρίλερ, λοιπόν; Ασφαλώς, όχι. Ο Λόρι, ο οποίος αναδεικνύεται δεξιοτέχνης της αφήγησης, δεν ενδιαφέρεται μόνο για την πλοκή. Ο ήρωάς του περιπλανάται μεν σε διάφορα μέρη του κόσμου- Πράγα, Καζαμπλάνκα- όπου συμβαίνουν ποικίλα γεγονότα, τα οποία καθιστούν το μυθιστόρημα αξιανάγνωστο, αλλά στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του αναγνώστη στο ζήτημα των πολέμων και των όπλων. Τα Βαλκάνια, διαβάζουμε, είναι μέρος όπου γίνεται διαχείριση του εμπορίου ναρκωτικών από τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη. Επίσης, μαθαίνουμε ότι το θέμα της λεγόμενης τρομοκρατίας είναι πολύ περίπλοκο. Σε αυτήν δεν εμπλέκονται μόνο επαναστάτες, ιδεολόγοι ή κατ΄ επάγγελμα, μα και κυβερνήσεις, οι οποίες συνεργάζονται με σκοτεινούς ανθρώπους. Κινητήρια δύναμη, κατά τον συγγραφέα, είναι το χρήμα: εξαιτίας του χύνεται αίμα, εξαιτίας του γίνονται οι πόλεμοι και τα εγκλήματα, εξαιτίας του οι άνθρωποι προδίδουν ο ένας τον άλλον. Ο Λόρι εκφράζει έναν εμφανή αντιαμερικανισμό. Βάζει έναν αμερικανό αξιωματούχο να πλέξει το εγκώμιο των όπλων λέγοντας πως τα χρήματα από την πώληση των όπλων δεν πάνε ούτε στην τσέπη του αμερικανού προέδρου ούτε στα θυλάκια κάποιων παραγόντων. Ο Λόρι πετάει βολές και προς τους λαούς του κόσμου που πλέουν σε πελάγη αδιαφορίας για όσα συμβαίνουν γύρω τους. Σε κάθε περίπτωση, ο Τόμας Λανγκ είναι ένας συμπαθητικός ήρωας, ο οποίος με τον παλιομοδίτικο εγγλέζικο κυνισμό του σαρκάζει τα πάντα και αυτοσαρκάζεται. Διότι το χιούμορ του Λόρι είναι άριστης ποιότητας, καυστικό, ανατρεπτικό, και ο αναγνώστης το απολαμβάνει.