Όταν κάθομαι στο πατάρι, το κεφάλι μου αγγίζει το ταβάνι. Ένα μέτρο περίπου χωρίζει το στρώμα από το ταβάνι. Μόλις ξεκίνησε η σχέση μου με τη Μαργαρίτα - αυτό συνέβη καμιά δεκαριά μέρες μετά τη βραδιά στο ουζάδικο - έβαψα άσπρο όλο το διαμέρισμα. Το είχε βέβαια ανάγκη, αλλά ήθελα κυρίως να σβήσω τα ίχνη από τις πατημασιές των παλιών μου φιλενάδων που υπήρχαν στο ταβάνι, πάνω από το πατάρι. Εύκολα θα μάντευε η Μαργαρίτα πώς είχαν δημιουργηθεί. Τώρα υπάρχουν τα δικά της ίχνη. Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ, κοιτάζω αυτά τα γκρίζα συννεφάκια. Θ" αναγκαστώ να τα σβήσω πάλι αν χωρίσουμε. Η θέα τους θα μου είναι αβάσταχτη.