1300γρ 

Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης

«Με μετρημένο βήμα, ανάμεσα από φορτηγά, ο κ. Μπλουμ διέσχισε την αποβάθρα σερ Τζων Ρότζερσον, την οδό Γουίντμιλ, πέρασε μπροστά από το λινοτριβείο Λισκ, το γραφείο Ταχυδρομείου και Τηλεγραφείου. Μπορούσε να είχε δώσει και αυτήν εδώ σαν διεύθυνσή του. Ύστερα πέρασε από τον Οίκο του Ναύτη. Απέφυγε τους πρωινούς θορύβους της αποβάθρας και προτίμησε την οδό Λάιμ. Κοντά στα παραπήγματα Μπρέιντυ ένας μαθητευόμενος βυρσοδέψης περιφερόταν άσκοπα, μ’ έναν κουβά γεμάτο πατσές περασμένον στο μπράτσο του, καπνίζοντας μια μασημένη γόπα. Ένα μικρότερο κορίτσι, με το μέτωπό του σημαδεμένο από έκζεμα, τον παρατηρούσε, κρατώντας αδιάφορα το στραβωμένο τσέρκι του. Πες του πως αν καπνίζει δεν θα μεγαλώσει. Ουφ, άσ’ τονε! Η ζωή του δεν ήταν δα στρωμένη με τριαντάφυλλα! Περιμένοντας έξω από τις ταβέρνες για να κουβαλήσει τον πατέρα του σπίτι. Μπαμπά, ξαναγύρισε στη μαμά. Νεκρή ώρα ∙ δεν θα έχει πολύ κόσμο εκεί πέρα. Διέσχισε την οδό Τάουνσεντ, πέρασε μπροστά από τη σκυθρωπή πρόσοψη του Μπέθελ. Ελ, ναι∙ το σπίτι του∙ Άλεφ, Μπεθ. Κατόπιν πέρασε μπροστά από το γραφείο κηδειών Νίκολς. Έχει οριστεί για τις έντεκα. Έχω πολλή ώρα μπροστά μου. Θα έλεγα ότι ο Κόρνυ Κέλλεχερ είναι αυτός που πάσαρε αυτή τη δουλειά στον Ο’Νηλ. Τραγουδάει με κλειστά τα μάτια του. Ο Κόρνυ. Τη συνάντησε στον κήπο κάποτε. Μες στο σκοτάδι. Τι πλάκα! Σπιούνος της αστυνομίας. Τότε μου έδωσε τ’ όνομά της και τη διεύθυνσή της μαζί με το σουραύλι, σουραυλάκι μου. Ω, βέβαια, αυτός την πάσαρε. Θάψετέ τον φτηνά μέσα σ’ ένα οτιδήποτε. Μαζί με το σουραύλι σουραυλάκι μου, το σουραύλι σουραυλάκι μου.
Στην οδό Γουέστλαντ στάθηκε μπροστά σε μια βιτρίνα της Εταιρείας Μπέλφαστ και Ανατολικού Τεΐου και διάβασε τις ετικέτες πάνω στα τυλιγμένα μ’ ασημόχαρτο πακέτα: επίλεκτο χαρμάνι, αρίστη ποιότης, οικογενειακό τέιον. Τι ζέστη! Τσάι. Πρέπει ν’ αγοράσω λίγο από τον Τομ Κέρναν. Αλλά είναι απρεπές να του ζητήσω κάτι τέτοιο σε μια κηδεία. Καθώς τα μάτια του συνέχιζαν να διαβάζουν αδιάφορα, έβγαλε ήρεμα το καπέλο του, μυρίζοντας την μπριγιαντίνη των μαλλιών του, και πέρασε με αργή χάρη το δεξί χέρι του από το μέτωπο και τα μαλλιά του. Πολύ ζεστό πρωινό. Το βλέμμα του από τα μισόκλειστα μάτια του κατέληξε στον μικροσκοπικό κόμπο της δερμάτινης λωρίδας στο εσωτερικό του καπέλου πολυτελ. Ακριβώς εκεί. Το δεξί χέρι του βυθίστηκε στο εσωτερικό του καπέλου του. Τα δάχτυλά του βρήκαν γρήγορα πίσω από τη λωρίδα ένα επισκεπτήριο και το μετέφεραν στην τσέπη του γιλέκου του.»