530γρ 

Όχι χωρίς ιδιαιτέραν συγκίνησιν παραδίδω εις την δημοσιότητα την παρούσαν έκδοσιν του Συμποσίου. Είναι ο πρώτος τόμος σειράς εκδόσεων, η οποία, ιδρυθείσα κατά το έτος της 100ετηρίδος του Αδαμαντίου Κοραή, του μεγάλου αρχηγέτου των νεωτέρων Ελλήνων φιλολόγων, πραγματοποιεί ό,τι είναι, ό,τι πρέπει να είναι το όνειρον κάθε Έλληνος φιλολόγου, δια τον οποίον η Αρχαιότης είναι κάτι περισσότερον παρά επάγγελμα. Και είναι το πρώτον βιβλίον, εις το οποίον τολμώ να παρουσιάσω εις ευρυτέραν δημοσιότητα ένα δείγμ' από τον τρόπον, που εκατάλαβα και αγάπησα ως τώρα τον Πλάτωνα. Τώρα που το βλέπω τυπωμένον, αισθάνομαι, μακράν από κάθε συμβατικήν μετριοφροσύνην, τας ατελείας του περισσοτέρας θα εύρουν άλλοι. Ας μη μου αρνηθούν τουλάχιστον την αγάπην εις το έργον μου.
Ως προς την αποκατάστασιν του κειμένου υπήρξα συντηρητικός εις μερικά χωρία μάλιστα επροτίμησα να διατηρήσω την γραφήν των χειρογράφων και εκεί όπου συντηρητικοί νεώτεροι εκδόται την μεταβάλλουν. Η παραπομπή εις παράλληλα χωρία εντός του κριτικού υπομνήματος και η ερμηνεία δικαιολογούν, ελπίζω, επαρκώς την προτίμησιν αυτήν. Γενικώς άλλωστε το κείμενον του Πλάτωνος μάς έχει διασωθή τόσον καλά, ώστε σπανίως να χρειάζεται του φιλολόγου η επέμβασις, συχνότατα όμως η ερμηνευτική του ευστροφία. Προσωπικάς διορθώσεις δύο ή τρεις φοράς μόνον εισήγαγαν εις το κείμενον τας υπολοίπους εικασίας μου παρέθεσα εις το κριτικόν υπόμνημα. Εκεί παρέταξα και άλλων φιλολόγων πολλάς εικασίας, ακόμη και όσας δεν ευρίσκω πολύ πιθανάς χρήσιμοι είναι εις το να καθιστούν προσεκτικόν τον αναγνώστην εις ιδιορρυθμίας του κειμένου, αι οποίαι εθεωρήθησαν αντιγραφικά σφάλματα, ενώ είναι δείγματα πολλάκις σκόπιμα φραστικής πρωτοτυπίας. Έπειτα καλόν είναι να υπάρχη εις την ελληνικήν μία πλήρης κατά το δυνατόν κριτική έκδοσις του Συμποσίου. Εις την χρήσιν της λατινικής και των λατινικών όρων και συντμήσεων του κριτικού υπομνήματος συνεμορφώθην προς τας οδηγίας του εσωτερικού κανονισμού, τας συνταχθείσας επί τη βάσει των αποφάσεων της Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημιών.
Η μετάφρασις, την οποίαν προσφέρω, είναι μετάφρασις φιλολογική, όπως όλαι αι μεταφράσεις της Ελληνικής Βιβλιοθήκης, όχι λογοτεχνική. Επομένως δεν έχει την φιλοδοξίαν ν' αναπλήρωση το πρωτότυπον, αλλά να βοηθήση τον Έλληνα αναγνώστην εις την κατανόησιν του παρατιθεμένου κειμένου, όπου δεν επαρκούν αι γνώσεις του από την αρχαίαν γλώσσαν. Παρομοία μετάφρασις πρέπει εντούτοις να είναι γνησίως νεοελληνική, να διαβάζεται δηλαδή από τον μορφωμένον αναγνώστην άνετα και φυσικά, ως ένα σύγχρονον κείμενον, να ευσταθή με άλλας λέξεις μεταξύ της πίστεως προς το πρωτότυπον και της πίστεως προς το πνεύμα της νεωτέρας μας γλώσσης. Και το πράγμα δεν ήτο εύκολον.