280γρ 

Πρόκειται για ένα βιβλίο, στις σελίδες του οποίου ξετυλίγεται η ζωή, οι προβληματισμοί, οι αγωνίες μιας καθημερινής γυναίκας. Μιας γυναίκας που έχει την ικανότητα να αποτυπώνει στο χαρτί τις παρατηρήσεις της, την κριτική της, τα συναισθήματά της, τις εμπειρίες της. Μιας γυναίκας που έχει το θάρρος να κρίνει, να κατακρίνει, να επαινεί, να καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, της χώρας, των ανθρώπων.

Στις 157 σελίδες του βιβλίου αναπτύσσονται σύντομα κείμενα, το περιεχόμενο των οποίων ούτε επικαλύπτεται ούτε συνέχεται. Επομένως, είναι βιβλίο ευανάγνωστο, λίαν κατανοητό, θίγει καθημερινά προβλήματα και κοινούς προβληματισμούς, όπως τους αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος. Γι' αυτό είναι βιβλίο άξιο ανάγνωσης.

Αν και τα θέματα έχουν αναλυθεί από πολλούς άλλους πνευματικούς ανθρώπους και επιστήμονες, στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει η ιδιαιτερότητα της αυθόρμητης συναισθηματικής έκφρασης, της γνήσιας ελληνικής σκέψης, η απλότητα του ανθρώπου που επιδιώκει να προβληματίσει τον αναγνώστη και να τον κάνει συμμέτοχο των σκέψεων, των συναισθημάτων και των αγωνιών.

Σε πολλά κείμενα επικρατεί η φιλοσοφία του «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», όταν π.χ. επαινούνται οι φυσικές καλλονές ενός τόπου και ταυτόχρονα κατακρίνεται το χαμηλό του πολιτιστικό επίπεδο. Ή, όταν εκτίθενται οι πολιτισμικές ευκαιρίες μιας μεγαλούπολης, αλλά παράλληλα αντιπαρατίθενται η αλλοτρίωση, η βία, ο φόβος της ίδιας πόλης. Αυτές οι αντιθέσεις κάνουν τα κείμενα ενδιαφέροντα και ουσιαστικά. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη την γκάμα των θεμάτων που η συγγραφέας αναλύει, το βιβλίο γίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η μοναξιά, η αλλοτρίωση, η πίκρα της ξενιτειάς και η νοσταλγία της πατρίδας, η απαισιοδοξία, οι αμφίσημες ιδεολογίες, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και οι φρούδες ελπίδες, η φυσιολατρία, ο θαυμασμός της πατρίδας και οι απογοητεύσεις, οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων και οι σπουδές... είναι μερικά μόνο από τα καθημερινά θέματα που θα συναντήσει ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου.

Σε καμιά περίπτωση η συγγραφέας δεν επιδιώκει την ωραιοποίηση ή την κολακεία ή τον έπαινο. Η ευγένεια και η μετριοφροσύνη της δεν της επιτρέπουν να γενικεύει ή να γίνεται πολύ αυστηρή. Αρκείται να διατυπώνει τη δική της γνώμη, όπως συνέχεια υπογραμμίζει στα κείμενά της, αποφεύγοντας τις ανεύθυνες γενικεύσεις.

Στο μεγαλύτερο μέρος των κειμένων εκπέμπεται μια ανεπαίσθητη μελαγχολία και απαισιοδοξία, κάτι που είναι σύμφυτο με τα θέματα που κεντρίζουν τη σκέψη και το συναίσθημά της. Το κύριο συναίσθημά της είναι η νοσταλγία για τη γενέτειρα πατρίδα, τη Λέσβο, παρόλη την απογοήτευση που ένιωσε από τα κακώς κείμενα όχι μόνο του νησιού, αλλά και της Ελλάδας γενικότερα. Προφανώς, στόχος των κειμένων είναι η επιθυμία της συγγραφέα να εντοπίσει αυτά τα κακώς κείμενα και να συμβάλει στην επίλυσή τους. Η απογοήτευσή της είναι εμφανής, όταν καταλήγει με τη φράση: «Άστα να πάνε».