Γεννημένη το 1905, η Ντέιζυ Γκούντγουιλ περνάει σαν ξένη όλες τις φάσεις της ζωής της - παιδική ηλικία, γάμο, χηρεία, δεύτερο γάμο, μητρότητα, γερατειά. Από ιστορική ατυχία, από αδιαφορία, από άγνοια, από έλλειψη ευκαιριών και θάρρους, δεν δοκίμασε την έξαψη, αλλά και την πρόκληση... Ποτέ δεν επέτρεψε στον εαυτό της ν' ασχοληθεί με τα άρθρα των περιοδικών που σου λένε να είσαι καλός με τον εαυτό σου, να πιστεύεις στον εαυτό σου και να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Ούτε, μολονότι ήξερε ότι είχε αγαπηθεί στη ζωή της, άκουσε τις λέξεις «σ' αγαπώ, Ντέιζυ» να προφέρονται δυνατά (μια τόσο απλή φράση) και μόνο στη διάρκεια του μεγάλου, αδύναμου, αδιατάρακτου ύπνου, που προηγήθηκε του θανάτου της, είχε την ευφυΐα (και την άνεση) να εμβαθύνει σ' αυτή την αδικία.

Αδυνατώντας να καταλάβει τον ίδιο της το ρόλο, η Ντέιζυ προσπαθεί ν' αφηγηθεί τη ζωή της μ' ένα μυθιστόρημα που παρουσιάζεται με τη μορφή αυτοβιογραφίας και όπου η συγγραφέας μιλάει για καίρια προβλήματα του ανθρώπου, για τη βαθιά μοναξιά του στη γέννηση, στον έρωτα και στο θάνατο, για τη μοναχικότητα των σωμάτων και τον ανομολόγητο σπαραγμό τους...