395γρ 

Η βαθιά ανθρωπιά και τα ανθρωπιστικά της ιδεώδη, η λατρεία της ελληνικής γλώσσας και η παγκοσμιότητα του ανθρωποκεντρικού ελληνισμού που νοιάζεται για το μέτρο κι αποφεύγει την Ύβριν, διαφαίνονται τόσο στη συγγραφική ωριμότητα όσο και στο προσωπικό ήθος της ολοκληρωμένης πνευματικής υπάρξεως που γνωρίζει την τέχνη του ισορροπείν ανάμεσα στο «εγώ» και στο «εμείς», στο «θέλω» και στο «δύναμαι», στο «είναι» και στο «φαίνεσθαι». Αυτή η φιλοσοφική διάσταση του έργου της δεν έχει ακόμα επισημανθεί, αφού η επίσημος κριτική «περί άλλων τυρβάζει και μεριμνά». Με αυτό δεν υπονοώ, αλλά δηλώνω σαφώς ότι δεν έχει γίνει κάποια σοβαρή κριτική προσπάθεια συνολικής αποτιμήσεως του έργου μιας πεζογράφου με σοβαρή και σταθερή παρουσία στα Ελληνικά Γράμματα. Σημεία των καιρών; Ό,τι δεν ψάχνει κανείς δεν το βρίσκει; Η ανάγκη της προσφοράς είναι άραγε για μερικούς ανθρώπους ισχυροτέρα από την καταμέτρησιν του «έχειν λαμβάνειν»; Δεν ξέρω. Είδαμε τόσες «χρυσές μετριότητες» να αυτολιβανίζονται και να ακκίζονται σαν επιτήδειες μαϊμούδες των πανηγυριών (ή «για τα πανηγύρια», για να είμαστε περισσότερον ακριβείς) που οι σοβαροί άνθρωποι παραγνωρίζονται, ακόμα κι όταν δεν παραπετιούνται. Κι είναι άλλο πράγμα να παρά-γνωρίζεις κάποιον κι άλλο να τον παραγνωρίζεις. Δεν επισημαίνω κάποιου είδους σκοπιμότητα, αλλά αν κρίνω από την ουσιαστική γραφή και το ήθος της ποιούσης ήθος διά της εντύπου και προφορικής εκφράσεώς της, τότε θα καταλήξω στο αβίαστο συμπέρασμα πως «δύσκολοι καιροί για συνετούς κι εχέφρονες λογοτέχνες». Κατισχύουν προσωρινώς οι έχοντες/έχουσες «τα μυαλά πάνω από το κεφάλι», οι υπερφίαλοι/ες και τα φελλοειδή που πάντα επιπλέουν…