«...Αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου; Να συγκρούομαι με την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα πάντα διαφορετική από τα όνειρά μου; Τ’ όνειρο έχει κι αυτό τις απαιτήσεις του, την ηθική του. Κι αν όλοι οι ποιητές είναι αδύναμοι, τότε ζήτω η Αδυναμία!»
Τα κείμενα αυτά συνθέτουν το συγκλονιστικό ψυχογράφημα της Μαργαρίτας Καραπάνου, που αποκαλύπτεται εξίσου απρόβλεπτη και απροστάτευτη απέναντι στην αλήθεια του εαυτού της, όσο και οι καλύτεροι λογοτεχνικοί της ήρωες. Με μια ειλικρίνεια που πονάει κι ένα χιούμορ που σκοτώνει, η συγγραφέας του «Ναι», της Κασσάνδρας και του Υπνοβάτη περιπλανιέται από το καλλιτεχνικό Παρίσι, τους παθιασμένους έρωτες και το υπαρξιακό άγχος της εφηβείας ως την πάλη με τη μανιοκατάθλιψη και τη βασανιστική λύτρωση που της φέρνει ο δρόμος της γραφής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Ο αναγνώστης την παρακολουθεί από τα 13 της, όταν πηγαίνει σχολείο στο Παρίσι όπου ζει με τη μητέρα της. Το πρώτο μέρος των Ημερολογίων της (1959-1964) έχει λοιπόν υπότιτλο γαλλικό, τον στίχο του Μυσέ "όταν φεύγεις είναι σαν να πεθαίνεις λίγο", και αντανακλά "τα χρόνια της σαχλαμάρας" όπου ταξινομεί τα φλερτ της, καταγράφει το ερωτικό της ξύπνημα, τη λατρεία για τη μάνα της, αλλά και διαπιστώνει την εμφάνιση "εκείνης", όταν την πιάνουν κρίσεις άγχους. Στο Β΄ μέρος με υπότιτλο "Φοβάμαι" αποτυπώνει την αγωνία της να αντιμετωπίσει την ψυχική της αστάθεια στα χρόνια 1967-1970, την τάση της να παρακάμπτει την αλήθεια, τα όνειρα που βλέπει και τις ερμηνείες τους, τα κλειδιά που της δίνει ο ψυχαναλυτής της (Π. Σακελλαρόπουλος) για την ευνουχιστική σχέση με τη μάνα της, αλλά και την αίσθηση της μάχης με τον εαυτό της που θα εμπνεύσει αργότερα την θεματολογία των μυθιστορημάτων της. Στο Γ΄ μέρος (1975-1979), η αναταραχή που αισθάνεται, το "Νever in peace" του υπότιτλου, αρχίζει να εκφράζεται δημιουργικά και ο αναγνώστης παρακολουθεί πώς το συνειδητό και το υποσυνείδητο, οι φαντασιώσεις της και τα γεγονότα, τρέφουν τη μυθοπλασία και ακονίζουν τους αφηγηματικούς τρόπους της. Στη βάση όλων των εγγραφών (και της λογοτεχνικής διαμόρφωσής της), τα σπουδαία, γαλλικά ή αγγλικά- όχι ελληνικά- έργα που καταβροχθίζει. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στην διφορούμενη φωνή της.