Οπλισμένος με καθαρή σκέψη, με άκρατη φιλομάθεια και με την εμπειρική γνώση, ο Φώτης Αποστολόπουλος έκανε ηχηρή την παρουσία του στον δημόσιο βίο του τόπου μας. Λιτός σε όλα, αυστηρός με όλα και με όλους, ρομαντικός μέχρι... θανάτου, και πάνω απ’ όλα κοινωνιστής κι ονειροπόλος, μιλούσε, έγραφε, έκρινε, κήρυττε, με παρρησία και σθένος τις κοινωνικές, πολιτικές και φιλοσοφικές αλήθειες. Είχε τις πιο ευγενικές και υπερούσιες εμμονές και ευαισθησίες. Φορτωμένος με πολλές πίκρες και τραυματικές περιπέτειες, αγωνιζόταν με το πνεύμα και τον λόγο να καταδείξει την λάθος πορεία και εξέλιξη του ανθρώπου, της κοινωνίας και των συστημάτων... Ήταν μια τίμια φωνή, μια άγρυπνη και αγωνιούσα συνείδηση... Οι συγκυρίες της ζωής δεν του επέτρεψαν να αποκτήσει περισσότερες δυνάμεις, του είχαν θέσει όρια στα βήματά του και στις κατακτήσεις του. Έγραψε ποίηση, πρόζα, διηγήματα, μελέτες, άρθρα, ρεπορτάζ και επιδόθηκε στη δημοσιογραφία με επιτυχία. Ήταν πολυτάλαντος. Στην εφημερίδα του «Σαλπιγκτής» που έβγαζε για πολλά χρόνια, διοχέτευε όλη την πνευματική του αλκή. Το πέρασμά του από την επίγεια ματαιότητα, αποτυπώθηκε στην ιστορική μνήμη του τόπου μας.