Από τους κλειστοφοβικούς διαδρόμους του Κάφκα στις εξαγωνικές στοές της Βιβλιοθήκης της Βαβέλ, ή πίσω στις απαρχές της πεζογραφίας του Αχιλλέα Κυριακίδη, όταν το φανταστικό και το παράλογο ανέτρεχαν παραβολικά στην προϊστορία της χώρας ή αλληγορούσαν τη ρημαγμένη γη της. Κάφκα και Καμύ υποτονθορύζουν κάτω απ' τις γραμμές, Μπέκετ και Ιονέσκο υποφώσκουν στα κείμενα του πρώτου Κυριακίδη [Διαφάνεια (1973)], [Στοιχεία ταυτότητος (1977)].
Στα σταυροδρόμια των λαβυρίνθων συναντώνται η Ιστορία και ο Μύθος: διηγήματα που δεν γράφτηκαν ποτέ, επιστολές που αυτοχειριάζονται [Ο πληθυντικός μονόλογος (1984)] και έπειτα, ο Παρασκευάς σκοτώνει τον Ροβινσώνα, και η Πηνελόπη γυρίζει επιτέλους στον καρτερικό Οδυσσέα [Διεστραμμένες ιστορίες (1988)]. Όσο για τα πεζά της Μουσικής (1995), αυτά διαψεύδουν την αποφθεγματική ρήση που θέλει τη Μουσική να 'χει σταματήσει στον Μπαχ, και τη Ζωγραφική στις "Μενίνας" του Βελάσκεθ. Ποιος ο λόγος να γράψεις ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα, όταν μπορείς να γράψεις την περίληψή του, υποστήριζε ο Μπόρχες. Ο Κυριακίδης προσυπογράφει, και στις αστραπιαίες ιστορίες του προσέρχεται στην υψηλή παράδοση με διαθέσεις νόμιμης ασέλγειας.