Με κέντρο τη ζωή ενός χωριού της Καισάρειας, μικρογραφία της μοίρας του καππαδοκικού Ελληνισμού, και με κεντρικό ήρωα το γιο ενός γυρολόγου μικρέμπορα, που με τη δραστηριότητά του αναδεικνύεται σε κοινωνικό και οικονομικό παράγοντα, ο Χρ. Σαμουηλίδης απλώνει μια πλατιά ιστορική τοιχογραφία, από τα τέλη του 19ου αιώνα ως το πρώτο τέταρτο του 20ου. Η πλοκή χρησιμεύει σαν καμβάς για να αναστηθούν τα ιδιότυπα ήθη και οι γραφικοί χαρακτήρες των Καππαδοκών (Καραμανιτών ή, κοινώς, Καραμανλήδων) και να μορφοποιηθούν οι μοριακές μεταβολές που σημειώθηκαν γενικά πάνω στον οργανισμό των απομονωμένων κοινοτήτων με την κλειστή οικονομία, μεταβολές που οδήγησαν τελικά στην αστικοποίηση, τον εκσυγχρονισμό και την αλλαγή της νοοτροπίας τους. Επίσης χρησιμεύει στο να απεικονιστούν οι φιλικές και αδελφικές σχέσεις των Ελλήνων και Τούρκων της κεντρικής Μικρασίας μέχρι την περίοδο της μικρασιατικής εκστρατείας και Καταστροφής, οπότε ακολούθησε ο αναγκαστικός ξεριζωμός των Ελλήνων από τις πατρογονικές εστίες και η μαρτυρική εγκατάστασή τους στην Ελλάδα