Φτάνοντας στην οδό Δημοκρατίας, έριξε μια τελευταία ματιά πίσω της. Είχε ξεχάσει την πόρτα μισάνοιχτη. Σήκωσε τους ώμους. Για τη γιαγιά Θεοδώρα, σκέφτηκε. Μόνο εκείνη θα 'χει πια το ελεύθερο να μπαινοβγαίνει όποτε θέλει. Όσο να 'ρθουν οι καινούργιοι, βέβαια. Ανάμεσα στα δικά τους πράγματα δε θα της κάνει πια καρδιά να σεργιανίζει.Εκείνην σκεφτόταν πιο πολύ. Πού θα 'χει να βολεύεται τώρα; Οι ζωντανοί συνηθίζουν. Μπορεί και να ξεχνάνε. Οι άλλοι είναι σαν τις γάτες. Εκεί που μάθανε. Εκεί που φίλησαν και φιληθήκανε. Εκεί που άκουσαν το πρώτο κλάμα του παιδιού τους. Στις μυρωδιές που ρούφηξαν οι τοίχοι της κουζίνας τους. Στις κουβέντες που πλανιόνται πίσω από τις κλειστές πόρτες των υπνοδωματίων εκείνες, τις καλά ειπωμένες, μα και τις άλλες· τις πικρές· αυτές που επαναλαμβάνονται μέσα στο κεφάλι μας σαν κακός εφιάλτης.Εκεί κουρνιάζουν. Μαζί με τα γέλια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι, τα χτυποκάρδια στις στραβοτιμονιές της ζωής, τις στενάχωρες σκέψεις, τη μελένια γεύση που αφήνουν οι επιτυχίες. Δίπλα στο γιασεμί που φύτεψαν και θέριεψε κι αγκάλιασε όλο το σπίτι και ξετρέλανε με τ' αρώματά του τη γειτονιά.