350γρ 

Ο Στέφανος, σε ηλικία δεκαέξι ετών, εγκαταλείπει την πατρίδα του την Αιθιοπία κάτω από δραματικές συνθήκες και καταφεύγει στην Ουάσινγκτον, όπου, παρά τη μόρφωσή του, επιβιώνει με δυσκολία, διατηρώντας ένα φτωχικό μίνι μάρκετ σε μια υποβαθμισμένη συνοικία μαύρων. Νιώθει να αιωρείται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, αιχμάλωτος ανάμεσα σε δυο χώρες, δυο ζωές, δυο πολιτισμούς. Μόνη του συντροφιά, δυο Αφρικανοί μετανάστες με τους οποίους μοιράζεται, μαζί με τη γλυκόπικρη νοσταλγία για την πατρίδα, τα αδιέξοδα και τις απογοητεύσεις του αμερικανικού ονείρου. Η γειτονιά αρχίζει να αναβαθμίζεται με την εισβολή εύπορων λευκών· ανάμεσά τους και η Τζούντιθ με την κόρη της Ναόμι, που εγκαθίστανται δίπλα στο σπίτι του Στέφανου. Αρχίζουν να αναπτύσσονται δεσμοί αγάπης μεταξύ τους. Το μικρό κορίτσι γεμίζει τη θλιβερή καθημερινότητα του Στέφανου με γέλιο, φως και ενέργεια, κι εκείνος τολμά σιγά σιγά να ονειρεύεται.
Ο Dinaw Mengestu, με χιούμορ, τρυφερότητα και μελαγχολική γραφή που παραπέμπει στο ύφος των τελευταίων βιβλίων του Πωλ Ώστερ, ξεσκεπάζει τις χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις της Αμερικής μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου τελείως αποκομμένου από την ιστορία του. Με καθαρό και λιτό λόγο καταπιάνεται με το ζήτημα της ταυτότητας, τον εκπατρισμό και τη μοναξιά, επιδεικνύοντας εξαιρετική συγγραφική ικανότητα και ιδιαίτερη ωριμότητα, και επιβάλλεται ευθύς εξαρχής ως μείζων συγγραφέας.
Το Όλες οι χάρες του ουρανού τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου πρώτου μυθιστορήματος της εφημερίδας The Guardian, με το βραβείο καλύτερου ξένου πρώτου μυθιστορήματος στη Γαλλία, και με το βραβείο καλύτερου πρώτου μυθιστορήματος της εφημερίδας Los Angeles Times. Επίσης, ανακηρύχθηκε από το γαλλικό περιοδικό LIRE ως το καλύτερο ξένο πρώτο μυθιστόρημα της χρονιάς 2007. Έχει μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ο Μενγκέστου πατά στη στέρεη δύναμη της δυνατής πρόζας και της γλαφυρής αλλά όχι μαξιμαλιστικής πλοκής. Βασίζεται κυρίως στην πραγματική ζωή, σήμερα, εκεί έξω στις μητροπόλεις του κόσμου, όπου οι μετανάστες προσπαθούν να δημιουργήσουν εστίες που θα γίνουν πατρογονικές για τα παιδιά τους, εκεί όπου η άρχουσα τάξη και οι διανοούμενοι αποφασίζουν να δημιουργήσουν τις νέες γειτονιές της μόδας, εκτοπίζοντας τους μετανάστες και τους φτωχούς παραδοσιακούς κατοίκους." (ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ, LIFO, 9/10/2008)