500γρ 

Tιμή και δόξα στο νεαρό ποιητή που η μούσα του αγαπά τους νοικάρηδες της σοφίτας και του υπόγειου, και λέει σ' εκείνους που κατοικούν στα χρυσωμένα παλάτια:
― Είναι κι αυτοί άνθρωποι, είναι αδελφοί σας!

Μ' αυτά τα λόγια χαιρέτησε ο Μπελίνσκη το 1846 την εμφάνιση των «Φτωχών», κι ο ενθουσιασμός βέβαια του μεγάλου Ρώσου κριτικού, ήταν πολύ δικαιολογημένος: Μόλις άρχισε να γράφει ο Ντοστογιέβσκη, αναγνωρίστηκε αμέσως μαίτρ• είκοσι πέντε χρονών, σε ηλικία που τόσοι άλλοι συγγραφείς, ακόμα κι αυτοί που έχουν ένα δυνατό ταλέντο, ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους, εκείνος φανερώθηκε άξαφνα, αν όχι με όλη την άνθηση της δυνατής του προσωπικότητας, μα χωρίς άλλο με ό,τι θα έμενε πάντα το το πιο σπουδαίο χαρακτηριστικό της: με τη θερμή και τη μοναδική του συμπάθεια για τους αφανείς νικημένους της ζωής, αυτούς που ο ίδιος αργότερα τους απεκάλεσε «ταπεινωμένους και καταφρονεμένους».