290γρ 

Τέσσερα χρόνια μετά τα Παιδικά Νουάρ η Αντριάνα Μίνου μας προσφέρει το δεύτερο βιβλίο της. Το Ονειρωρυχείο είναι ένα βήμα παραπέρα ή ένα πέταγμα πιο ψηλά ή μια βουτιά βαθύτερα στο παράλληλο σύμπαν της γραφής. Κι αν δυσκολεύεται κάποιος να κατατάξει τα Παιδικά Νουάρ σε ένα συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, με το Ονειρωρυχείο τα πράγματα είναι πιο απλά: πρέπει απλώς να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να αφεθεί στη μαγεία μιας γραφής που εμπεριέχει όλα τα είδη χωρίς να εντάσσεται πουθενά. Αντισυμβατικό, απρόβλεπτο, ασυνήθιστο, παράξενο και μαζί οικείο, είναι μερικές λέξεις που ταιριάζουν στο Ονειρωρυχείο ακριβώς επειδή ταιριάζουν στα όνειρά μας. Και ακριβώς για τον ίδιο λόγο ο αναγνώστης δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να το εξηγήσει. Μπορεί όμως πολύ εύκολα να το αγαπήσει.

Ο πιο ακριβής χαρακτηρισμός που κατάφερα να βρω για το Ονειρωρυχείο είναι «θραυσματικό μυθιστόρημα». Αποτελείται από θραύσματα κειμένου, άλλα εκτενή, αλλά πολύ μικρά και η θραυσματικότητα είναι κάτι που το χαρακτηρίζει σε πολλά επίπεδα. Κάποια κείμενα είναι πιο «συμβατικές» ιστορίες, κάποια είναι αρκετά υβριδικά, φλερτάρουν με την ποίηση. Μοιάζει με καθρέφτη που έσπασε και ο αναγνώστης καλείται να συναρμολογήσει. Ή με καλειδοσκόπιο όπου οι εικόνες ανακατεύονται, κινούνται, διακόπτονται, παραμορφώνονται. Ή με ένα μίτο που ο αναγνώστης καλείται να χρησιμοποιήσει για να βρει το δρόμο του μέσα σε ένα λαβύρινθο λέξεων, στυλ γραφής, προσώπων, ιστοριών. – ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΜΙΝΟΥ

Στον κήπο των απολαύσεων είναι πάντα Άνοιξη. Όλα τα φρούτα κρέμονται μονίμως ώριμα από τα δέντρα και είναι πάντα ακριβώς η κατάλληλη στιγμή να τα κόψεις και να τα φας. Τα παραδείσια πουλιά χορεύουν ασταμάτητα το χορό του ζευγαρώματός τους και όλα τα ζωντανά φλερτάρουν συνεχώς χωρίς ποτέ να αναπαράγονται, παρ’όλο που όλα σφύζουν από γονιμότητα, τίποτα δεν εγκυμονεί λες κι ο χρόνος έχει παγώσει στη στιγμή που δεν κουβαλά τίποτα και δε θα φέρει τίποτα εκτός από τον ίδιο της τον εαυτό. Κι όλα υπάρχουν μόνο για να υπάρχουν μεσα σε αυτήν τη στιγμή που είναι ελαφριά σα σαπουνόφουσκα παραγεμισμένη με απόλυτα συγχρονισμένες εισπνοές και εκπνοές ερωτευμένων. Στον κήπο των απολαύσεων οι πλανήτες δεν είναι ποτέ ανάδρομοι, έχει πανσέληνο κάθε βράδυ, δεν υπάρχουν επέτειοι κι έτσι δεν μπορεί κανείς να τις ξεχάσει, δεν υπάρχουν καθρέφτες ούτε τίποτα στο οποίο να μπορεί να καθρεφτιστεί κανείς έτσι κανένας δεν έχει δει ποτέ πώς μοιάζει το πρόσωπό του, δεν υπάρχουν ραντεβού γιατί όλοι απλώς συναντιούνται τυχαία τη στιγμή ακριβώς που θέλουν. Και είναι πάντα Άνοιξη, άρα όλοι ζουν έξω, τρώνε ο ένας από τις χούφτες του άλλου, ξαπλώνουν σε κρεββάτια από λεβάντα, ξυπνάνε αγκαλιασμένοι με τα χείλη ενωμένα, τόσο ταιριαστοί που αν κάποιος τους κοιτάξει από ψηλά τα δυο κομμάτια προφίλ μοιάζουν με ένα τέλειο πλάσμα κι οι γραμμές των χειλιών τους με ένα τέλειο χαμόγελο.