187γρ 

«Στην αρχή των συμπτώσεων δύο εκλάμψεις…», είναι η έκτη Ποιητική Συλλογή, του καταξιωμένου Ρόδιου ποιητή Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ», Αθήνα, Ιούλιος 2017. Ο Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, έχει πάρει πολλές διακρίσεις και έχει τιμηθεί με το Β’ Βραβείο Ποίησης Ιπεκτσί 1992-1993. Ποιητικές του Ανθολογίες, έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Αποφοίτησε από το Βενετόκλειο, πήρε πτυχίο από τη «Σχολή Στελεχών Επιχειρήσεων», και από δεκαετίες είναι χρυσοχόος στην Μεσαιωνική Πόλη. Είναι μέλος της «Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου» και πρώην μέλος του Δ.Σ. του «Διεθνούς Κέντρου Συγγραφέων & Μεταφραστών Ρόδου». Ποιήματά του, έχουν συμπεριληφθεί σε σημαντικές Ποιητικές Ανθολογίες, όπως «Λύρα Ελληνική» του Βασίλη Βασιλικού Εκδ. Πλειάς, στην “Poesie Grecque Contemporaime” - Des iles et des muses (εκδ. Autres Temps, Marseilles 2000) και άλλες.

Ο Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, την αφιερώνει την πρώτη ενότητα: «Σε σένα/ που διάλεξες να φύγεις/ νωρίς» και χωρίζεται σε τρεις ενότητες. Η πρώτη αρχίζει με το χωρίς τίτλο ποίημα: «Σελίδες που περικλείουν/ πυκνογραμμένες σειρές/ ζοφερών απομνημονευμάτων,/ αδιόρατες τρεμουλιάζουν/ μέσα στους τέσσερις τοίχους/ κοιτώντας την κάθε στιγμή/ ως στρόβιλοι ανθοφορίας,/ έτσι που θα γίνεσαι καινούργιος/ και καθοριστικός στη σκέψη/ προσεχτικά ξαναδιαβάζοντάς τα,/ στον αέρα.» Στίχοι γεμάτοι ευαισθησία, όπου ο αναγνώστης βρίσκει τη δική του εσωτερική αναζήτηση, που ίσως αποτελεί και τη μοναδική μας σωτηρία από τις σκιές του παρελθόντος. Όσες περισσότερες ερμηνείες δίνει ο κάθε αναγνώστης, τόσο μεγαλύτερη είναι και η επιτυχία του δημιουργού, που μας ωθεί ν’ αγγίξομε τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.

Η Ποίηση του Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, φανερώνει σε κάθε στίχο, ευαισθησία και αυθεντικότητα, που κρύβουν δύναμη και δίνουν στον κάθε αναγνώστη αυτό που αναζητάει, όπως φανερώνεται στους στίχους: «…το «πένθος» και το «πάθος»/ γίνονται συνώνυμα καμιά φορά». Η έκφρασή του είναι πρωτότυπη και διατυπώνεται με ιδιότυπη ζωντάνια, που στόχος και κίνητρο του ποιητή είναι η επικοινωνία με τον συμπάσχοντα συνάνθρωπο, που ταλανίζεται από τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια συναισθήματα, που όμως, δεν μπορεί να εκφράσει όπως ο Ποιητής, και δίνει στον καθένα αυτό που αναζητάει κι ελπίζει.

Ο Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, μας οδηγεί σε μία βαθύτερη φιλοσοφική έννοια της αισιοδοξία, και χρειάζεται να ξεπεράσει ο αναγνώστης την έντονη μελαγχολική διάθεση, για ν’ ανακαλύψει τα πλούσια συναισθήματα - αδιάψευστα χαρακτηριστικά της πηγαίας λυρικής ποίησής του. Υπάρχει καθαρότητα λόγου, διαύγεια σκέψης και συναισθημάτων, εσωτερικότητα κάνουν συναρπαστικό τον κάθε στίχο, που δεν βαραίνει τον αναγνώστη, επειδή ξεπερνά την υποκειμενικότητα, και δίνει ευρύτερα μηνύματα για την ποιότητα ζωής, παρά την κάποια «κρυμμένη» πικρία και νοσταλγική διάθεση γι αυτούς που πέρασαν απ’ τη ζωή μας: «…Για όλα υπάρχει αύριο» μονολογούσα./ Ανεξέλεγκτα κινούνται οι σκέψεις/ πάνω σε αχαρτογράφητα νερά/ και ταξιδεύαμε ανάμεσα σε δύο κόσμους/ αδιευκρίνιστους.»

Κάθε στίχος του Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, μπορεί ν’ αναλυθεί σε ολόκληρη μελέτη, καθώς φανερώνει πως η εσωτερική ζωή του καθενός μας, είναι μία διαρκής νοσταλγική αναζήτηση: «…-αφού άφηνε πρώτα ναυαγό σε ερημονήσι/ τη δικαιοσύνη της καθημερινότητας/…». Η Φιλοσοφία, μας λέει, πως «ευτυχισμένος είναι αυτός, που ταυτίζει το θέλω με το πρέπει» και ο Ποιητής μας, διατυπώνει: «-Όταν ο ουράνιος θόλος/ θα ξεδιπλώνει τ’ άσπρα σεντόνια του Έρωτα/ στο πλάι θα γέρνει μυστικά/ για ν’ αγκαλιάσει όλα τα «πρέπει»,/ τα «δήθεν», τα «περίπου», τα «γιατί»/ καθαρός κι ατσαλάκωτος, απαντούσα.» Ο Ποιητής αναφέρει: «τ’ άσπρα σεντόνια του Έρωτα…» δηλαδή, αγνότητα συναισθημάτων και προθέσεων.

Την ενότητα, «Ευθύνες της Φωτιάς» αφιερώνει ο Ποιητής, στο δράμα των προσφύγων: «Ακολουθούσα νοερά/ όλους αυτούς στην Ειδομένη,/ πιστεύοντας πως η σιωπή,/ η άρνηση και η φυγή/ δεν ανατρέπουν τις ευθύνες της φωτιάς…». Τα ποιήματά του, αποτελούν γέφυρα επικοινωνίας, με πυλώνες την Αγάπη και την Αλήθεια. Σύγχρονοι και συμβολικοί οι στίχοι του, ξεκάθαρη και πυκνή γραφή, δεν υπάρχουν ρηχοί συναισθηματισμοί και αποδεικνύει ότι Ποίηση σημαίνει να συνομιλούμε και με τους απόντες, σαν πράξη αντίστασης στη μνημοσύνη, που χαρακτηριστικά διατυπώνει: «…πέτρωνε το δάκρυ», «…ξέροντας να είστε μόνοι/ με τις σκιές της συνείδησης…». Έντονη η εικόνα: «…αλλά δεν μπορούν/ να περπατούν ξυπόλυτοι/ πάνω σε βότσαλα αιχμηρά/ -μαύρα φαντάσματα του παρελθόντος- αναζητώντας τον ήλιο/ που καίει τα πρόσωπά τους.» Συγκλονίζει η πυκνότητα των νοημάτων, που είναι πέρα από τους περιορισμούς του τόπου και το χρόνου.