128γρ 

Σε καιρούς που μπορούμε να τους αποκαλέσουμε προεπιστημονικούς, η εξήγηση του ονείρου δεν έφερνε τους ανθρώπους σε αμηχανία. Όταν μετά το ξύπνημα μπορούσαν να το θυμηθούν, το θεωρούσαν αίσιο ή απαίσιο σημάδι, σταλμένο από ανώτερες, δαιμονικές ή θεϊκές, δυνάμεις. Με την ανάπτυξη φυσικοεπιστημονικών τρόπων σκέψης, όλη αυτή η πλούσια και σημαντική μυθολο0γία μετατράπηκε σε ψυχολογία.




Με την προτροπή του Lowenfeld o Φρόυντ άρχισε να γράφει αυτή τη συνοπτική, εκλαϊκευμένη εκδοχή της "Ερμηνείας των ονείρων" (1900) (Ελληνική μετάφραση εκδόσεις "Επίκουρος", Αθήνα 1993), δηλαδή ούτε ένα χρόνο μετά την έκδοση του μεγάλου του έργου, που άφησε μεν εποχή, αλλά αρχικά δεν είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό. Παρά ταύτα ο Freud έμεινε ακλόνητος στην πεποίθησή του για τη σημασία των ανακαλύψεών του σχετικά με την ουσία του ονείρου. Σε προχωρημένη ηλικία, το 1931, προλογίζοντας την τρίτη αγγλική έκδοση του μεγάλου έργου του, έγραψε ότι τέτοιες γνωστικές ιδέες έρχονται σε έναν άνθρωπο μόνο μία φορά στη ζωή του. Ένα μεγάλο μέρος από τα παραδείγματα ονείρων που συζυτούνται στην παρούσα εργασία περιέχονται, συχνά πιο διεξοδικά, στην "Ερμηνεία των ονείρων", όπως και στο μέρος ΙΙ του μεταγενέστερου βιβλίου του "Vorlesungen zur Einfuhrung in die Psycoanalyse (1916-1917) (ελληνική μετάφραση με τίτλο "Εισαγωγή στην ψυχανάλυση" εκδ. "Επίκουρος", Αθήνα 1996). Μία πολύ σύντομη περίληψη των συμπερασμάτων του από την έρευνα για τα όνειρα με τίτλο "Das Interesse an der Phycoanalyse" (1913 περιέχεται στον 2ο τόμο, σ.34 κ.ε. της Werkausgabe. Για την ψυχαναλυτική χρήση του υλικού των ονείρων παραπέμπουμε τον αναγνώστη στη μελέτη "Der Wahn und die Traume in W. Jensens Gradiva" (1907) (η ελληνική μετάφραση περιέχεται στο: Σ. Φρόυντ, "Ψυχανάλυση και λογοτεχνία", εκδ. "Επίκουρος", Αθήνα 1994) και στο "Marchenstoffe in Traumen" (1913). Και τα δύο περιέχονται στον 2ο τόμο της "Werkausgabe", σ.28 κ.ε. και σ.469 κ.ε. αντίστοιχα.