268γρ 

Κακά τα ψέματα. Στις ηγεσίες δεν αρέσει η κριτική. Και η κριτική δεν μπορεί παρά να είναι σκληρή. "Ο ρόλος της εξουσίας έγραφε η Βούλα Δαμιανάκου στο "Λαϊκό Λόγο", ένα "αιρετικό" έντυπο της Αριστεράς, που έβγαζε με το σύντροφό της, τον μπάρμπα - Βασίλη Ρώτα, "είναι να εδραιώνει όλο και περισσότερο την εξουσία της".
Έτσι κανταντήσαμε να παρακολουθούμε την προδοσία μεγάλων ιδεών, από ηγεσίες που έγιναν εξουσίες και επιτρέπουν μόνο "καλόπιστη" κριτική. Κι αυτό το ονόμασαν "υπαρκτό σοσιαλισμό". Το είπανε "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό". Και καταντάνε οι άνθρωποι να ψάχνονται, μήπως φταίνε οι ίδιοι που δεν συμφωνούν, δεν είναι ευχαριστημένοι, ούτε με τα "υπαρκτά" ούτε με τα "συγκεντρωτικά"...
Όπου όμως η κριτική θεωρείται... αρρώστια, ύποπτη, κάτι που πρέπει να περιοριστεί, ή να μπει σε "υγειά" μέτρα, όπου υγεία θεωρείται η "λογική" του στρατού -να εκτελείς πρώτα τις εντολές των ανωτέρων σου και μετά να βγαίνεις στην αναφορά παραπονούμενος- εκεί οι λαοί καταδικάζονται να παρακολουθούν μια συνεχή πορεία "λαθών". Που η επίσημη αναγνώρισή τους γίνεται συνήθως κατόπιν εορτής. Και αφού κάποιοι τα έχουν πληρώσει πολύ ακριβά.
Όσο πιο αργά "ανακαλύπτονται" τα "λάθη", τόσο το χειρότερο για κείνους που τα υφίστανται. Η ελεύθερη, χωρίς περιορισμούς και προπηλακισμούς κριτική, είναι το μόνο προληπτικό φάρμακο. Εκείνοι που αρνούνται να το πιουν, μετατρέπουν τα λάθη τους, σε χρόνια πάθηση.