246γρ 

«... Πέρασα μια δύσκολη νύχτα. Σχεδόν δεν έκλεισα μάτι. Όσες φορές, άθελά μου, με πήρε για λίγο ο ύπνος -μαύρος ύπνος δηλαδή-, έβλεπα το σπίτι μου να κλυδωνίζεται σαν καρυδότσουφλο σε μια τρικυμισμένη θάλασσα κι εμένα μετά βίας να κρατιέμαι πότε από την κουπαστή της σκάλας και πότε από το άλμπουρο, που δεν ήταν άλλο από την καμινάδα του τζακιού μου. Ύστερα πάλι στριφογυρνούσα, λέει, σαν τρελός, πέρα-δώθε, στο αμπάρι μιας πελώριας Ξυλόκατας, εξελιγμένης μάλιστα κατά τούτο: τώρα ήταν γεμάτη με μιαν ημίρρευστη, αχνιστή κόλλα, σαν κι εκείνη στα καζάνια της κόλασης, που την αναδεύουν με τις δεκριάνες τους οι Ζορζοβίλοι λες και θα μπορούσα ποτέ να γλυτώσω, αν δεν την είχαν βάλει εκεί! Ποιος ποτέ γλύτωσε από τα νύχια της Ξυλόκατας, για να γλυτώσω κι εγώ; Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εκείνη τη βραδιά, την κολασμένη, έτυχε να 'ναι κατουρλονοτιάς, καιρός που πλακώνει την ψυχή και την καταθλίβει. Η ομίχλη, πράγμα σπανιότατο στα μέρη μας, ολοένα και πύκνωνε κι όσο πύκνωνε ρουφούσε κι έσβηνε ένα ένα τα φώτα της πόλης, ώσπου την καταβύθισε ολότελα. Το βάρος στο στήθος μου αβγάταινε, μετά δυσκολίας ξεχώριζα πια το φως της ίδιας μου της αυλόθυρας, αδύναμο και τρεμάμενο σαν κωλοφωτιά. Το πούσι είχε ρουφήξει πλέον τα πάντα κι έγλειφε με το υγρό μουσούδι του τους τοίχους του σπιτιού, που έσταζαν, έσταζαν ασταμάτητα. Ένα σκυλί, που μέχρι πριν από λίγο αλυχτούσε, σταμάτησε, λες και το κατάπιε κι αυτό η ομίχλη. Αδιαπέραστη, αρράγιστη σιωπή...» (