Η αυτοβιογραφία της Ιζαντόρα Ντάνκαν είναι ένα πιστό και συναρπαστικό αντιφέγγισμα του εκρηκτικού ταμπεραμέντου της, που την προετοίμασε για την ανανέωση του χορού με το πάθος της για την Ελληνική Αρχαιότητα και τους θεούς της, που τους ζωντανεύει και τους θεωρεί σύγχρονους της τέχνης της. Η τέχνη της δεν μας άφησε Σχολή, γιατί η δυναμική προσωπικότητά της εκφράζεται μόνο με αυτοσχεδιασμούς εμπνευσμένους ή από μουσικά και ποιητικά κείμενα, ή από τα κυματιστά δέντρα και νερά και απ' ό,τι προσφέρει η μαγεία της Ζωής. Η επανάσταση του χορού της, των σκηνικών της και του κοστουμιού της, μαζί με κείνην των μεγάλων ζωγράφων και ποιητών της εποχής, βοήθησε να δημιουργηθεί το εξπρεσιονιστικό ρεύμα στις αρχές του αιώνα μας. Ο Μπουρντέλ θερμός θαυμαστής του χορού της έλεγε: η Ιζαντόρα είναι ένα κομμάτι μάρμαρο που πάλλεται από αιωνιότητα. Μέσα απ' αυτά τα λόγια, ο αναγνώστης θα πρέπει ν' ακολουθήσει τη ζωή, τον αγώνα, τις χάρες και την τραγικότητα αυτής της ξεχωριστής Ιέρειας.

Η Ισιδώρα, μετά τα 22, έζησε κυρίως στην Ευρώπη. Το 1903 έχτισε στο Βύρωνα μία κατοικία όπου τώρα έχει μετατραπεί σε σχολή χορού με το όνομα της φυσικά,"Ντάνκαν", με σχέδια του αδελφού της Ραϋμόνδου, βασισμένη σε αρχαιοελληνικά πρότυπα. Απέκτησε μία κόρη με τον Γκόρντον Γκρεγκ και έναν γιό με τον Πάρις Σίνγκερ (έναν από τους απογόνους του Ισαάκ Σίνγκερ). Τα δύο παιδιά πέθαναν νωρίς με τραγικό τρόπο. Καθώς γυρνούσαν με την νταντά τους ο οδηγός αναγκάστηκε να σταματήσει για να αποφύγει ένα τρακάρισμα. Όταν βγήκε για να βάλει μπροστά με τη μανιβέλα ξέχασε να βάλει χειρόφρενο και το αμάξι κινήθηκε και έπεσε στο Σηκουάνα. Μετά το ατύχημα πήγε στην Κέρκυρα όπου έζησε αρκετούς μήνες με την Ιταλίδα ομοφυλόφιλη ηθοποιό Ελεονώρα Ντούζε. Το 1922 παντρεύτηκε τον Σεργκέι Γιεσένιν, έναν πολύ μικρότερό της Ρώσο ποιητή.