«Η Αλίκη, η Κάτια και η Φανή. Μαζί, στην ίδια γειτονιά, μαζί στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, μέρα νύχτα μαζί. Όταν παντρεύτηκαν, χάθηκαν, λες και η καινούρια ζωή τις ρούφηξε και τους πήρε τα μυαλά, σε άλλους τόπους, σε άλλες πόλεις, και πέταξαν και ξεχάστηκαν.
»Η απόσταση αποκοίμισε τα αισθήματα και σιγά σιγά η φιλία καταχωνιάστηκε σαν βαλσαμωμένο πουλί στα μπαούλα της νεότητας που δε γυρίζει πίσω. Έμεινε εκεί σαν ρούχο περασμένης μόδας, που όμως είναι όμορφο, καινούριο και δε χαρίζεται ούτε πετιέται. Χθες το βράδυ, σε μια στιγμή που έπεσε σαν θεϊκή σταγόνα, σαν ουράνιο “πρέπει” αντάμωσης, το παιδικό άλμπουμ άνοιξε και το πατικωμένο λουλούδι δεν είχε ξεραθεί. Μύριζε υπέροχα όπως τότε, όπως πάντα μυρίζουν η φιλία και η αγάπη που είναι αληθινές».

Η Κάτια, η Αλίκη και η Φανή συνδέονται με βαθιά φιλία από τα παιδικά τους χρόνια. Ενώ κάποτε ήταν αχώριστες, στην πορεία της ζωής τους απομακρύνθηκαν. Παντρεύτηκαν και οι τρεις, αλλά, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, απέτυχαν στους γάμους τους. Συναντιούνται μετά από χρόνια κι αποφασίζουν να κάνουν ένα καινούριο ξεκίνημα, έχοντας συνοδοιπόρο και συμπαραστάτη η μια την άλλη.
Αρνούνται την κοινωνική καταξίωση και την οικονομική τους άνεση και ενώνουν τις τύχες τους σε μια προσπάθεια να ξανακερδίσουν τη χαμένη αθωότητα και τη νεανική ζωντάνια τους, αλλά και να βρουν την ισορροπία, την αυτογνωσία και την αυτοεκτίμηση που χρειάζονται για να εδραιώσουν τη μελλοντική ευτυχία τους.