475γρ 

Πώς μπορεί ο συγγραφέας που έχει εκ προοιμίου εργαλείο του τη γλώσσα να μιλά, χωρίς να αυτοκαταργείται, για στιγμές που είναι "ταμένες στη σιωπή"; Ο συγγραφέας στο καινούριο του βιβλίο μιλά (και σιωπά), άλλοτε ακαριαία και επιγραφικά, άλλοτε εκτενώς όπως τα παραμύθια, ποτέ όμως "αδάπανα και άσημα", με "λεπτή, σχολαστική ειρωνία και κατακτημένο βηματισμό" για "όσα διακρίνει και περισσότερο για όσα υποπτεύεται". Δοκιμάζει να λύσει τις ασκήσεις της ζωής με "ασκήσεις κατά του θανάτου και της λήθης", στις οποίες το προσωπικό και το εν-τόπιο γίνεται αυτό που πράγματι είναι, οικουμενικό, και το "ασήμαντο μέσα από την αφηγηματική τεχνική του συγγραφέα μετουσιώνεται σε οριακό". Ισως το απόσταγμα που αφήνουν αυτά τα πεζογραφήματα να μην "μπορεί να γίνει ούτε λιγότερο ούτε καλύτερο". Μένει στον αναγνώστη να το εξακριβώσει.